Tag Archive | "parodija"

Tags: , , , , , , , , , ,

Elementi parodije poetskih vrsta u Lirici Itake Miloša Crnjanskog

Posted on 23 June 2013 by heroji

Milica Mirković

 

Elementi parodije poetskih vrsta u Lirici Itake

Miloša Crnjanskog [1]

SAŽETAK: Pojava elemenata parodije pojedinih lirskih vrsta u ranom poetskom stvaralaštvu Miloša Crnjanskog ostala je nedovoljno naglašena, uprkos često razmatranom odnosu ovog pisca prema književnoj tradiciji. U radu se, uz osvrt na dosadašnja istraživanja, na primerima iz Lirike Itake (1919), ispituje na koji način Crnjanski odstupa od ustaljenih odlika pesničkih vrsta, uspostavljajući novi odnos prema žanrovima, i vršeći putem parodije njihovo prevrednovanje u smislu svoje avangardne poetike. Takođe se ukazuje na specifične efekte parodije u lirskom stvaralaštvu Crnjanskog, kao i na mesto ove pojave u kontekstu međuratnih previranja u srpskoj književnosti, ali i u dijahronijskoj perspektivi.

 

KLJUČNE REČI: Crnjanski, Lirika Itake, parodija, književne vrste, himna, zdravica, elegija, oda, ditiramb, serenada, molitva.

 

Prevratnički duh Lirike Itake Miloša Crnjanskog, odstupanja od tradicionalnih poetičkih načela i nepoštovanje dotad uobičajenih normi ogleda se kako na tematskom i idejnom, tako i na formalnom, metričkom i stilskom planu, kao i na nivou žanrovskih konvencija. Crnjanski modele književnih vrsta nasleđene iz prethodnih epoha uglavnom smatra zastarelim i neadekvatnim da izraze novu osećajnost, ritam i ekstazu koju su osećali pesnici njegovog naraštaja. Stoga im se suprotstavljao, razobličavao ih, izvrtao i razarao, podjednako oštro i odlučno u eksplicitno iznetim stavovima u tekstovima teorijsko-manifestativnog karaktera [2], i implicitno, u samim pesničkim tvorevinama, gde mu je kao izuzetno pogodno sredstvo poslužila, između ostalog, i parodija, to jest travestija žanrova kao njen specifičan oblik. [3]

Iako bi se izvesni elementi parodije u zbirci pesama Lirika Itake mogli uočiti na nekoliko različitih nivoa [4], najuočljivije parodijske intervencije Crnjanski ipak čini na planu

 


[1] Nakon upoznavanja sa ključnim radovima iz ove oblasti istraživanja i tumačenja poezije Crnjanskog tokom izrade rada, nužno je došlo do izvesnog pomeranja fokusa mojih razmatranja parodijskih elemenata u Lirici Itake sa analize samih primera poezije, takođe i na ispitivanje odnosa dosadašnjih istraživača prema ovom sloju zbirke Miloša Crnjanskog, i to uporednim pregledom dosadašnjih kritičkih ocena i interpretativnih tekstova sa osvrtom na ovaj problem.

[2] Videti manifestativne tekstove Crnjanskog u kojima iznosi svoje poetičke stavove (Objašnjenje „Sumatre”; Za slobodni stih), kao i kritičke osvrte na poeziju drugih suvremenih mu pesnika (članci o poeziji Miloša G. Ćurčića, Ljubomira Micića, Iva Andrića i dr.) u: Crnjanski, 1999.

[3] O teorijskom određenju prirode, vrsta i funkcije parodije, kao i travestije žanrova kao njenom naročitom obliku, videti: Rečnik književnih termina, 1992, 570-571, 879; Prop (Propp), 1984, 75-77; Herman Sekulić, 1994, 7–34; Dombrovska-Partika, 1990, 51–53; Petković, 1984, 80–92; kao i u tekstovima: Lalić, 1971, 232–234; Udovički, 1986, 113; Beleslijin, 2003, 233.

[4] Parodijski prizvuk i aluzije na književna dela iz evropske i nacionalne tradicije osećaju se već i u naslovu cele zbirke, kao i prvog ciklusa, a i odnos Crnjanskog prema rodoljubivom pesništvu prethodnih epoha mogao bi se posmatrati kao parodijsko izobličavanje, i upravo u tom segmentu ove poezije mogu se naći i primeri parodije konkretnih pesama i stihova nekih pisaca (npr. u pesmi Spomen Principu jasno se aludira na krug pesama Milana Rakića sa kosovskom tematikom: Na Gazimestanu, Jefimija i dr.), što je sve, takođe, vredno pažnje i podrobnijeg izučavanja u zasebnom radu.

 

poetskih vrsta [5]. Već sami naslovi pojedinih pesama u Lirici Itake (naročito u prvom ciklusu pod naslovom „Vidovdanske pesme”), kako je to ranije već isticano [6], ukazuju na izvesne lirske vrste, što asocijativno u svesti čitaoca priziva i konkretne odlike tih vrsta, pa je pri čitanju tekstova Crnjanskog nad kojima stoje nazivi nekih književnoteorijskih pojmova, na primer himna, oda, elegija, molitva, sasvim logično očekivati prepoznatljive karakteristike koje se pod tim terminima podrazumevaju. No, sadržaj pesama koje slede za ovakvim naslovima uglavnom nije u skladu sa pojmovnim određenjima književnih termina koji bi trebalo da diktiraju tematiku, motive, ton i stilska izražajna sredstva tih tekstova. Crnjanski, dakle, priređuje svojim čitaocima efekat „izneverenog očekivanja”. [7]

Tako se na primeru pesme pod naslovom Himna (Crnjanski, 1993, 8) [8] može konstatovati da je pesnik unekoliko odstupio od žanrovskog obrasca zadatog naslovom (Rečnik književnih termina, 1992, 260–262), napuštajući uzvišenu tematiku, u smislu slavljenja herojskih podviga ili božanske moći, negirajući religioznu inspiraciju i osećajnost (ni Boga), te državno-političku angažovanost (ni gospodara), koje bi se na osnovu dugom tradicijom ustanovljenih karakteristika ove lirske vrste dale očekivati, i ruši suštinsku osobenost himničnog pesništva odabravši za predmet kultnog slavljenja krv, snažan simbol i drastičnu sliku, nimalo svečanu u uobičajenom smislu koji se podrazumeva u tradicionalnom poimanju himne kao književne vrste.

 


[5] Kao primere za dezintegraciju književnog žanra u zbirci Miloša Crnjanskog odabrala sam ovom prilikom one lirske vrste čija su poetička svojstva relativno jasno i precizno određena u teoriji književnih rodova i vrsta, a prepoznatljive i definisane su primarno na osnovu formalno-strukturnih osobina, opšteg tona, stava lirskog subjekta prema predmetu pevanja i eventualnoj svrsi dela, a manje na osnovu tematsko-sadržinskih komponenata pesama. Stoga su iz moga razmatranja ovoga puta izostale tzv. rodoljubive pesme u Lirici Itake, koje bi se, takođe, u zasebnom radu, mogle posmatrati sa aspekta zastupljenosti parodijskih elemenata u njima.

[6] Videti prgled kritičkih tekstova u kojima se razmatra ovaj problem dat u opširnoj napomeni pod brojem 15 u nastavku ovog rada.

[7] Novica Petković je takođe suštinu parodije žanrova u Lirici Itake objasnio piščevim hotimičnim izazivanjem nesklada između morfoloških osobina književne vrste (unutarnje osobine po kojima se žanr prepoznaje i razlikuje od drugih žanrova) i funkcionalnih odlika teksta (tematski, idejni i emocionalni opseg zadat žanrom). Videti: Petković, 1994, 25–26.

[8] Svi navodi pesama i stihova iz Lirike Itake Miloša Crnjanskog preuzeti su iz veoma dobro kritički opremljenog izdanja zbirke koje je priredio Gojko Tešić 1993. godine (Crnjanski, 1993), sačinjenog na osnovu prvog izdanja zbirke iz 1919. godine (Crnjanski, 1919).

 

Izostaje u ovoj pesmi i zaneseni ton oduševljenja, tipičan za himne, već patetični iskazi (koji su karakteristični i za himničnu poeziju, ali su takođe i opšta odlika ekspresionističke poezije) odišu gorčinom, težinom. [9] Moglo bi se, stoga, reći da Crnjanski peva antihimnu, izobličava osnovne pretpostavke te literarne vrste, parodira je, odnosno travestira, polazeći ne od nekog konkretnog primera himne, već od himne po sebi, od temeljnih karakteristika samog žanra, tako što potenciranjem morfoloških osobina naglašava žanrovski fon teksta, suprotstavljajući mu sadržaj, tj. funkcionalne osobine (Petković, 1994, 27).

Zdravica (Crnjanski, 1993, 10) je takođe pesma koja naslovom donekle zadaje tematiku, osećajni ton i stilska obeležja stihovima koji za tim naslovom slede; međutim Crnjanski i u ovom primeru odstupa od žanrovskog obrasca nasleđenog iz tradicije usmenog pesništva. Zadržavši eksklamativni, povišeni besdnički ton, karakterističan za zdravice, pesnik podriva suštinsku nameru i namenu ove književne vrste, čija je primarna funkcija slavljenje i uzdizanje onoga kome/čemu se nazdravlja, radi obezbeđivanja dobrog zdravlja, dugog života i opšteg napretka putem magijskog delovanja reči. Iz pozicije kolektivnog lirskog subjekta prolama se paradoksalni, oksimoronski usklik u slavu groblja, ruševina i smrti, naglašava se pustoš i nedostatnost sveta za one u čije ime se izriče ova zdravica (bilo da tu skupinu određujemo kao naraštaj ili narod), odbacuju se, poriču, preziru i proklinju sve vrednosti života. Tako se postiže izobličavanje žanrovskih konvencija putem grotesknog i crnohumornog prizvuka koji se pridaje nadahnutoj retorici pesme, u čijim se stihovima mešaju snažna kontrastna osećanja, od očaja, rezignacije i nihilizma do nagoveštaja pobune, pa čak i radosti koju donosi prolivanje krvi zarad viših ciljeva i ideala. [10]

Sličan postupak parodijskog izobličavanja ustaljenih osobina književne vrste stvaranjem nesklada između naslovnog pojma i sadržine pesme primenjuje Crnjanski i u slučaju elegije. Stihovi Naše elegije (Crnjanski, 1993, 13), uz prezir i defetizam, rezignaciju i razočaranje, te gromki završni poklič, ne izražavaju melanholično žaljenje za izgubljenim duhovnim vrednostima, političkim i socijalnim pravima, pa ni životima, niti želju za starom slavom ili pobedom.

 


[9] Videti nekoliko tumačenja ove pesme i njenih glavnih motiva: Petrov,1988, 44; Ješić, 2004, 55; Velmar-Janković, 2005, 70-71;Stojanović-Pantović, 1998, 66.

[10] Uporediti tumačenja A. Petrova (Petrov, 1988, 44–46) i N. Ješića (Ješić, 2004, 59), koji nude različita viđenja ove i drugih pesama prvog ciklusa zbirke Crnjanskog, kao i zapažanja Z. Kovača (Kovač, 1988, 51–52), N Cvetkovića (Cvetković, 1993, 35–36) i N. Petkovića (Petković, 1994, 29–30). Ova pesma po mnogim elementima (ton, tematika, poruke) korespondira sa još nekim među „Vidovdanskim pesmama“, npr. sa pesmom Jadranu (Crnjanski, 1993, 9), ili Jugoslaviji (Crnjanski, 1993, 20–21); videti takođe interpretacije tih pesama u tekstovima pomenutih kritičara (Petrov, 1988, 44, 54–55; Ješić, 2004, 58–59, 62–63).

 

U pesmi se i eksplicitno veli: „Ne boli nas”, „Ničega željno ne očekujemo, / mi ništa ne oplakujemo” i „Nami je dobro”, što je u direktnoj suprotnosti sa relevantnim odlikama moderne evropske elegijske poezije (Rečnik književnih termina, 1992, 178–179); tu nema onog naročitog „gorko-slatkog osećanja” (Isto), niti naizmeničnog smenjivanja „slika bola i sreće” (Isto), jer je za one u čije ime istupa lirski subjekt sve jednako, prazno, beznačajno i bezvredno. Uz to Crnjanski u ovoj pesmi takođe vrši i „dehijerarhizacija kulture” (Petković, 31), opovrgavanje nacionalnih i kulturnih svetinja, oličenih u Gračanici, takovskim grobljima i Marku Kraljeviću, što je, pre svega, čin poetičkog osporavanja tipičnih i već okoštalih toposa srpske rodoljubive poezije. [11]

Jedna od magistralnih pesama prvog ciklusa i čitave zbirke Miloša Crnjanskog, Oda vešalima (Crnjanski, 1993, 14–15), ključna je i u pogledu elemenata parodije književne vrste, budući da se na ovom primeru možda najjasnije uočava pesnikovo odstupanje kako od ustaljene žanrovske konvencije, tako i u odnosu na uobičajene efekte parodijskih oda, kakve su u Srba stvarali, na primer, Jovan Jovanović Zmaj i Stanislav Vinaver, da pomenem samo najpoznatije. Naime, Crnjanski nije, kao što je uobičajeno, u visoki, retorički ton svoje parodije ode uneo neugledan i banalan predmet sa dna vrednosne lestvice, na koji se može gledati s osmehom i humorom, već peva u slavu vešala, koja se nalaze izvan vrednosnog sistema i izazivaju strah, te se može govoriti samo o crnom humoru u ovoj pesmi (Petković, 1994, 32–34), subverzivnom i destruktivnom u pozitivnom smislu (Petrov, 1988, 49). Na nivou stila poljuljani su ustaljeni spojevi reči i pojmovne sfere iz kojih su se obično crpli tropi karakteristični za ovaj žanr, te se nižu drastična poređenja i veoma upečatljive poetske slike, kontrastirane, obrnute i ukrštene radi postizanja tenzije (Petković, 1994, 32–34). „Ironično slaveći vešala, pesnik u stvari uznosi njine žrtve” (Ješić, 2004, 58), a nabijajući svoju odu cinizmom i gnevom, umesto svečanim slavopojkama, Crnjanski vrši hijerarhijsku inverziju, poričući moć i slavu vođa i vladara, pa čak i boga, i istovremeno se kritički određuje prema ovoj u biti prigodnoj i utilitarnoj poetskoj vrsti i književnim epohama i pravcima koji su je baštinili.

U teoriji književnih vrsta ditiramb je „naziv za lirsku pesmu u kojoj se slave priroda, zemaljska sreća i uživanja u donekle stilizovanom i izveštačenom maniru”, a pridevom izvedenim iz ovog termina označava se „sve što je sačinjeno burno i sa žestokim oduševljenjem, divlje i sa strašću” (Rečnik književnih termina, 1992, 143).

 


[11] Uporediti i mišljenje S. Velmar-Janković o ovoj, kao i o prethodno razmatranoj pesmi Zdravica (Velmar-Janković, 2005, 71-72).

 

Imajući to na umu pri čitanju Ditiramba Miloša Crnjanskog (Crnjanski, 1993, 17), čitalac se suočava sa inverzijom sistema vrednosti u doživljaju, iskustvu i opštem pogledu na svet poetskog subjekta. Ovaj ditiramb slavi časnu smrt, budući da život, iz perspektive lirskog subjekta, označava sramni, potlačeni, služinski položaj, moralni pad, kompromis kojim se izdaju ideali roda i temeljni principi ljudskog dostojanstva, dakle, „negativnu kategoriju” (Petrov, 1988, 53). Stoga bi teško bilo složiti se s mišljenjima onih koji su tvrdili da se Crnjanski baca na etiku, pa čak i na onu vidovdansku, kosovsku, jer su suštinska moralna načela i ovde ista [12], ali se ne možemo prikloniti ni Ješićevom ubeđenju da je ova pesma upravo ono što joj naslov kazuje (Ješić, 2004, 57), budući da se ditiramb u izvornom smislu peva u slavu života, a nikako smrti, ma kako ona bila častan i u etičkom smislu svetao čin.

U pesmi Nova serenata (Crnjanski, 1993, 57) može se prepoznati izvesno izobličavanje elemenata trubadurske poezije i konkretne poetske vrste, koja je bila dominantna forma toga pesništva. U novom vremenu i bitno izmenjenim socijalnim okolnostima lirski subjekt ove pesme iz ciklusa „Stihovi ulica” odbacuje kao suvišne i besmislene sve atribute negdašnje galantne tradicije pevanja serenada i udvaranja; poriče se sladunjavo-sentimentalni dekor koji je bio neizostavan za serenadu shvaćenu u tradicionalnom smislu, jer više ni ona kojoj je pesma upućena nije uzvišena i neodstižna idealizovana gospa u svili, već umorna radnica. Crnjanski se ovde, manje burno i žučno, ali ipak definitivno i nepovratno razračunava sa preživelim žanrom, senzibilitetom i devalviranim sistemom vrednosti, uzdižući, umesto nedodirljive gospe, do kulta madonizma običnu, putenu ženu u trenutku podavanja strasti i ljubavniku. [13]

Crnjanski je u isti ciklus uvrstio i Molitvu (Crnjanski, 1993, 77), koja je očigledan primer parodije toga žanra, a sam postupak izobličavanja pristupačniji je za analizu pošto je izveden na osnovu konkretnog prototeksta, Očenaša, kao najpoznatijeg i najfrekventnijeg molitvenog obrasca u hrišćanskoj kulturi. Započinjući svaku strofu identičnim apostrofiranjem iz kanonskog teksta, Crnjanski snižava atribuciju Boga Oca na „varljivi svet donkihotskih priviđenja” (Petković, 1994, 23–24), dok će Hristove vrline izokrenuti, postaviti ih kao negativan, manje vredan pol u poređenju sa nekim elementarnim pojavama iz prirode, i poreći sina Božjeg, naglašavajući njegovu nemoć, napuštenost i beznadežnost.

 


[12] Ipak, to ne znači ni da se bezrezervno mogu prihvatiti tumačenja koja je ponudio Nikola Cvetković (Cvetković, 1993, 33–34), koji pominje, doduše u interpretaciji pesme Groteska, „obnovu i oživljavanje kosovskog mita i približavanje našem vremenu”, iako je ranije govorio o „stvaralačkoj demitologizaciji srpske prošlosti” (Isto, 31), a docnije opet naglašavao groteskni momenat, komično karikiranje i ironično-kritičku notu u istoj pesmi (Isto, 34, 35). Videti takođe i knjigu: Cvetković, 1993 I.

[13] Uporediti osvrt Novice Petkovića na ovu pesmu dat povodom nekih drugih elemenata koji odlikuju poeziju Miloša Crnjanskog (Petković, 1994, 45–46).

 

CRNJANSKI VOJNIK

I ova parodija je usmerena na snižavanje vrednosti „sa samog vrha oficijelne kulture” (Petković, 1994, 24), s tim što je ovoga puta reč o mnogo širem kulturnom krugu, koji prerasta nacionalne okvire, čime se i naš pesnik uključuje u širi tok evropske avangarde. [14]

Nakon predočenih primera elemenata parodije poetskih vrsta u Lirici Itake Miloša Crnjanskog, postavlja se pitanje zbog čega im dugo nije posvećivano više pažnje [15], ako se

 


[14] Petković napominje da je Očenaš bio predmet destrukcije i model za parodiranje u mnogim avangardnim književnim pokretima širom Evrope (videti: Petković, 1994, 24, te napomenu pod brojem 14 na istoj strani).

[15]Treba posebno ukazati na neke primedbe i zaključke izrečene povodom rane poezije Crnjanskog, ali pomenuti i neka ustručavanja u karakterisanju određenih pojava i propuste pojednih priređivača i kritičara. Već je Branko Lazarević u negativnoj, ali vrlo argumentovanoj kritici poezije Crnjanskog predstavio suštinu pesnikovog avangardnog postupka i pitanje odnosa prema žanrovskim obrascima: „On prosto pošao ulicom i, kao pustahija, psuje, grdi, razbija izloge, izvrće natpise, menja imena ulicama, diže ’firme’ sa jedne radnje i meće na druge, sudara se sa ljudima i beži dalje” (Lazarević, 1921, 531). Lazarević uočava namerni nesklad, izvrtanje, izobličavanje dotadašnjih utvrđenih pravila, reda i sklada koji je postojao u našoj lirici, u pogledu motiva, stila, tona i forme poezije. Crnjanski sve to ruši i tumba, i čini sve suprotno i uprkos tradiciji, a to je u biti osnovna odlika parodije, kako u pogledu značenja same grčke reči koja je uzeta za književnoteorijski pojam, tako i u pogledu funkcije ovog literarnog postupka u književnoistorijskom razvoju (Rečnik književnih termina, 1992, 570–571). No, Lazarević se neće upuštati u razmatranje parodijskih elemenata ove poezije, jer je za njega najveći greh Crnjanskog bio udarac na kosovsku tradiciju i vidovdansku etiku, neshvatajući da je mladi pesnik svoj obračun izveo pretežno (ako ne i isključivo) na planu poetike, pobunivši se protiv tadašnjeg manira rodoljubivog pevanja (Krnjević, 1963, 364; Rakitić, 1972, 122; Lešić, 1981, 15-16; Pavković, 2000, 49-50). Tokom sledećih decenija kritičari, proučavaoci i priređivači lirike Crnjanskog iznova će primećivati i čak isticati da motivska sadržina i ton nekih pesama Lirike Itake, posebno prvog ciklusa, nisu u skladu ili su štaviše suprotni naslovima koji sadrže oznake žanrova (Petrov, 1988, 45, 47; Lešić, 1981, 16-17; Kovač, 1988, 51–52), ali kao da se ne usuđuju izreći da je to parodija, dok će tu i tamo u pojedinim stihovima prepoznavati izvesne elemente koje će nazivati parodijskim (Petrov, 1988, 47). Priređujući Liriku Itake u dva navrata (Crnjanski, 1993 i Crnjanski, 1994) Gojko Tešić će, između ostalog, kao jednu od odlika zbirke i avangardnog postupka Crnjanskog pomenuti i parodiju, ali i „žanrovska iskliznuća (izrugivanja kanonima elegije, parodije, ditiramba, molitve, itd. – to je ono menjanje žanrovskih ’firmi’ u funkciji preloma radikalnog tipa)” (Tešić, 1993, 276; isto i u: Tešić, 1994, 274), ali bez upuštanja u opširnije i detaljnije pojašnjavanje, što priređivačka napomena po svojoj prirodi i funkciji ni ne dopušta. Konačno, prema ovom problemu analitički će se postaviti Novica Petković (Petković, 1994), pregledno razmatrajući konkretne primere parodije pesničkih vrsta, uočavajući netipičnost efekta parodijskog postupka Crnjanskog i njegov značaj u funkciji poetičkog zaokreta prema tradiciji, ali su ova Petkovićeva proučavanja ostala nedovoljno zapažena u stručnim krugovima. (Zanimljivo je da je Petkovićev tekst Lirika Miloša Crnjanskog nakon prvog objavljivanja u istoimenoj knjizi (Petković, 1994, 13–95), preštampan još u tri navrata (Petković, 1996, 20-95; Petković, 1999, 67-118; Petković, 2004, 93–143), ali uprkos tome i dalje ostaje van vidokruga mnogih istraživača poezije Crnjanskog (na osnovu uvida u meni dostupnu literaturu primetila sam da ovaj Petkovićev tekst kao relevantnu referencu pominju samo G. Tešić (Crnjanski, 1994, 263) i B. Stojanović-Pantović (Stojanović-Pantović, 1998, 151), a čak nije naveden ni u inače vrlo iscrpnoj bibliografiji radova o Crnjanskom u zborniku iz 1996 (Crnjanski, 1996, 435-471).) Docnije ni Milivoj Nenin priređujući celokupnu poeziju Crnjanskog (Crnjanski, 2002) neće navesti ovaj tekst u popisu bitnije literature u vezi sa pesništvom ovog pisca, već će se u predgovoru vratiti na pređašnje konstatacije da u „ključnim pesmama“ prvog ciklusa zbirke „imamo sudar naslova (koji pripadaju takozvanom visokom stilu) i sadržaja koji je nizak i prost” (Nenin, 2002, 16), izbegavajući da tu pojavu nazove parodijom, već govori o „proširenju književne činjenice“ (Isto). A da Petkovićeve interpretacije i zaključke nije imao u vidu ni Nedeljko Ješić (ili ih je namerno prenebregao budući da su unekoliko suprotni njegovim stavovima) potvrđuju njegove tvrdnje koje, iako priznaju da se naslovi i sadržina pojedinih pesama razilaze po tonu i motivima, pobijaju čak i ironičan odnos prema žanrovskim odrednicama u naslovima, a kamoli parodijsko izrugivanje tih pesničkih vrsta (Ješić, 2004). (Mogućni razlozi za takvo Ješićevo viđenje ovih pesama jeste što ih on tumači pretežno sa idejnog i etičkog aspekta, imajući strogo na umu kontekst nastanka pesama i realije iz pesnikovog života, a zanemarujući, čini mi se, pomalo formalna teorijska određenja književnih vrsta kojima te pesme pripadaju. Naglašavam da je Ješićev rad o kojem je reč nastao posle objavljivanja Petkovićevog teksta, jer u bibliografskoj napomeni samoga Ješića stoji da je taj rad jedan od onih koji su pripremljeni „specijalno za ovu knjigu i u njoj se objavljuju prvi put” (videti 293. stranicu u knjizi čiji je potpuni podatak naveden u spisku literature na kraju ovog rada uz skraćenicu: Ješić, 2004), što znači da je autoru mogao biti poznat i Petkovićev tekst, ali nije uzet u obzir.) Međutim, Bojani Stojanović-Pantović nije promaklo ovo „poigravanje žanrovskim odrednicama” u Lirici Itake, koje, po njenim rečima, ima funkciju „ne samo razgradnje postojećih tematsko-afektivnih dimenzija ovih invarijantnih pesničkih vrsta srpske književnosti, već cilja i na promenu čitalačkih očekivanja koja su vezana za konvencije tradicionalnih žanrova“ (Stojanović-Pantović, 1998, 66 – podvlačenje je autorkino). Danica Andrejević, pak, pominje u vezi sa ranom lirikom Crnjanskog uz „elemente ironije i problematizovanja mita o zavičaju i Odiseju” i „spoj nespojivih pojava”  koji „zapravo znači pravo očuđavanje i preimenovanje stvarnosti u srpskoj poeziji“ i doslovno veli da „spajanje kontrastnih pojmova dovodi čak do parodiranja žanra poezije i svih drugih vrsta” (Andrejević, 2005, 52–53), mada ova formulacija ostaje pomalo nejasna. (Na osnovu toga se može zaključiti da autorka i poeziju smatra književnom vrstom, a ne rodom, ili, pak, na ostale rodove gleda kao na vrste; u svakom slučaju, došlo je do terminološke nejasnoće usled izvesnog pomeranja u viđenju hijerarhije ovih književnih pojmova.) Čini mi se, stoga, da postoji potreba da se do sada izneta mišljenja o parodijskim elementima u Lirici Itake, posebno u pogledu parodije poetskih vrsta, preispitaju, kako bi se neka od njih možda potvrdila i reaktualizovala, neka produbila, a neka problematizovala ili osporila.

 

ima u vidu njihov nesumnjiv značaj u piščevom avangardnom poetičkom zaokretu u odnosu na tradiciju, i kako je prvo ozbiljnije razmatranje udela i učinka parodije u lirici Crnjanskog (Petković, 1994) ostalo tako malo zapaženo [16].

Kao što se vidi iz razmatranih primera, Crnjanski u Lirici Itake uglavnom ne pribegava parodiji kao postupku koji podrazumeva imitaciju i ismevanje konkretnih literarnih tvorevina (izuzetak je pesma Molitva, koja u podtekstu ima Očenaš, ali opet kao najuzorniji primer žanra), retko kada usmerava svoju parodijsko-kritičku žaoku ka delima ili stvaralaštvu određenih pisaca, predstavnika prethodnih književnih epoha (parodijska aluzija na Rakićevu rodoljubivu poeziju [17]), već je njegova parodija uperena na same pesničke vrste, s namerom da podrije i razruši suštinske odlike žanrovskih obrazaca koji, na nivou teorijske apstrakcije, jednako kao i pojedinačna dela i pisci u ravni praktične realizacije, predstavljaju sistem poetičkih načela određenog književnog pravca. Miloš Crnjanski u svojim pesmama čini otklon od uobičajenog odnosa prema lirskim žanrovima u smislu pobune protiv propisanih i ukalupljenih obrazaca pevanja, dekonstruišući ih i negirajući poetičke programe stilskih formacija koje su te obrasce poštovale i sledile bez naročitih inovacija, te je dolazilo do njihovog okoštavanja, ili su ih, pak, propagirale i produkovale do prezasićenja. Crnjanski na taj način čini prodor u novo, delujući prevratnički, u smislu modernističkih tendencija, i na nivou književnih vrsta.

 


[16] I sama zavedena nepominjanjem Petkovićevog teksta u novijoj literaturi, naišla sam na njega u već poodmakloj fazi istraživanja i interpretacije problema parodije poetskih vrsta u Lirici Itake, ali su mi Petkovićeva zapažanja svejedno bila veoma dragocena, posebno stoga što su potvrdila moje samostalne ideje i zaključke. Nadam se da će ovaj moj rad doprineti reaktualizaciji pomenutog teksta Novice Petkovića, koji je do sada nepravedno ostao nedovoljno zapažen među nekim priređivačima i istraživačima poezije Crnjanskog.

[17] Videti napomenu pod brojem 4 u ovom radu.

 

Jer ipak ne gledamo na ove pesme kao na uzorne primere lirskih vrsta imenovanih naslovima, makar shvaćenih i u smislu dopunjene i maksimalno razuđene definicije, i proširenog polja značenja koje obuhvata pojam određenog žanra, budući da ostvarenja Crnjanskog od tih određenja suviše odudaraju, a ponekad je sadržina stihova čak dijametralno suprotna naslovnom pojmu. Naravno, budući da je književni žanr, odnosno književna vrsta apstraktan pojam, parodija usmerena pretežno ili isključivo na tu ravan literarne tvorevine nije tako lako uočljiva i transparentna kao kada je reč o parodiranju konkretnih dela ili stila pisca ili epohe. [18]

Možda je, međutim, jedan od razloga zbog kojih su parodijski elementi u poeziji Miloša Crnjanskog zadugo ostali tek uzgred zapaženi i pominjani u kritičkim ocenama i proučavanjima pesništva ovog autora, bez detaljnijeg i iscrpnijeg razmatranja, upravo efekat koji parodija proizvodi u njegovim pesmama. Taj efekat se bitno razlikuje od uobičajenog, u našoj parodijskoj tradiciji, čak i kada je reč baš o parodiji književnih vrsta, ustaljenog, pa stoga verovatno i očekivanog vedrohumornog učinka. Crnjanski svoj potpuni cilj postiže izneveravanjem tradicijom zadatog očekivanja: umesto veselog, šaljivog tona i dosta blagog rugalačkog odnosa prema izvornom žanrovskom obrascu kakav srećemo u parodijskim odama Jovana Jovanovića Zmaja, i nasuprot urnebesnoj smehovnosti parodija Stanislava Vinavera, Crnjanski u svom parodiranju lirskih vrsta pribegava grotesknom izobličavanju i crnom humoru, ostavljajući kod čitaoca utisak gorčine i bunta proisteklog iz te ogorčenosti lirskog subjekta. Na taj način pesnik opštim raspoloženjem koje nosi pesma prikriva svoj parodijski postupak i nameru, zavaravajući tom „kamuflažom“ i većinu kritičara, koji, iako su intuitivno prepoznavali parodijske elemente u stvaralačkom odnosu Crnjanskog prema određenim pesničkim vrstama, nisu imali dovoljno argumenata da ih tako i imenuju (s obzirom na to da su očekivali uobičajene, prepoznatljive karakteristike parodije), ili im je nedostajalo smelosti za to. A odnos Crnjanskog prema izvesnim žanrovima, kako je već pokazano u razmatranim primerima, jeste u suštini parodijski, budući da je otklon koji tematsko-motivska i stilska ravan pesama čine u odnosu na žanrovski obrazac toliko znatan, ponekad čak i drastičan, da se ne može govoriti o prostom širenju opsega žanra.

 


[18] Mogućno je pretpostaviti da i zbog toga što je parodija Crnjanskog usmerena pretežno na žanrovsku, dakle teorijsku ravan, manje atraktivnu za širu publiku, za razliku od Vinaverovih parodija konkretnih prepoznatljivih dela i pisaca, o parodijskom sloju nekih pesama Crnjanskog nije bilo više reči u dosadašnjim izučavanjima njegove poezije, sve do pominjanog teksta Novice Petkovića.

 

Međutim, iako se Novica Petković jedini upušta u podrobniju analizu parodije žanrova u pesmama Lirike Itake, pravilno uočavajući suštinu postupka i netipične efekte koje Crnjanski postiže svojom parodijom žanrova, na jednom mestu u tekstu izreći će tvrdnju da je „parodiranje prisutno u mnogim pesmama, ali nije dovedeno do pune parodije” (Petković, 1994, 36), ostavljajući utisak da je i sam očekivao konačni humorni prizvuk ovih parodija. Jer šta bi se inače moglo smatrati „punom parodijom”, i u čemu to Crnjanski ne ispunjava zadate uslove za takvu parodiju? Čini se da Crnjanski i kada je reč o književnoteorijskom pojmu parodije ide korak dalje od uobičajenih očekivanja, probija granice utvrđene tradicijom i parodira i samu parodiju po sebi, barem u smislu njene vedrohumorne prirode, pomerajući tako ugao gledanja na ovaj literarni fenomen. [19] Moglo bi se, dakle, reći da Crnjanski ne da ne ide do kraja u svom parodiranju književnih žanrova, nego izobličava i sam žanr parodije, dekonsturiše i u drugačijem smislu konstruiše i ovaj subverzivno-kreativni postupak u svom delu.

Elementi parodije lirskih vrsta u poeziji Crnjanskog posebno interesantno mesto i značaj dobijaju u kontekstu avangardne poetike i tadašnjih previranja na našoj književnoj sceni. Parodija kao književni žanr i kao fenomen u umetnosti uopšte, odnosno parodijski stav autora ne samo da su bili zastupljeni u delima avangardnog perioda, već su se upravo na parodiji zasnivali mnogi umetnički pogledi i programi. Kao „misaona tehnika avangardne literarne svijesti”, po rečima Marije Dombrovske-Partike, parodija je prisutna „u svim tzv. rušilačkim (antagonističkim i agonističkim prema Pođolijevoj terminologiji) nastupima i stavovima ove stilske formacije” (Dombrovska-Partika, 1990, 52). Zaista, na istim se principima i postupcima zasnivaju i parodija i avangardni idejni i umetnički koncept: na igri, poigravanju jezikom, konvencijama žanra, stila, epohe, na simplifikaciji i shematizaciji njihovih odlika, sa ciljem razaranja sistema osporavane poetike, bilo da je reč o nečijem individualnom stvaralaštvu, ili o nacionalnoj književnoj tradiciji ili celokupnoj kulturnoj baštini, u čemu je suština tzv. avangardne pobune protiv smisla. Po mišljenju Dombrovske-Partike, zajednička odlika parodije i avangardne literarne svesti jeste radikalno prevrednovanje kulturne tradicije (Dombrovska-Partika, 1990, 52), a to je i pretežni cilj rane poezije Crnjanskog. [20]

 


[19] Ovu pojavu već je nagovestio Gojko Tešić pominjući: „žanrovska iskliznuća (izrugivanja kanonima elegije, parodije, ditiramba, molitve, itd. – to je ono menjanje žanrovskih ’firmi’ u funkciji preloma radikalnog tipa)” (Tešić, 1993, 276; isto i u: Tešić, 1994, 274 – podvlačenje je moje).

[20] Interesantnu kontekstualizaciju prevratničkog parodijskog postupka Crnjanskog u teorijskim okvirima avangarde izveo je Novica Petković u svom tekstu (Petković, 1994, 14–22), povezavši međusobno kritičku ocenu koju je o Lirici Itake dao Branko Lazarević sa ilustrativnim primerom i teorijskim postavkama Viktora Šklovskog o deautomatizaciji uobičajenih značenja reči i književnih pojava, tj. o njihovom ponovnom buđenju, „uskrsnuću”, kao i sa stavovima iznetim u „Manifestu ekspresionističke škole” Stanislava Vinavera (videti i bibliografske podatke navedene u tom tekstu).

 

Sagledana iz perspektive zastupljenosti različitih poetskih vrsta, njihovih karakteristika i pesnikovog odnosa prema prirodi pojedinih žanrova, Lirika Itake Miloša Crnjanskog otkriva još jednu svoju dimenziju. Parodijski sloj ove zbirke upotpunjuje složenost njenih značenja i proširuje opseg značaja koji joj pripada, kako u sinhronijskoj ravni vremena u kom je nastala, tako i u prespektivi dijahonijskog razvoja srpske književnosti. U svetlu avangardnih zbivanja, parodijski odnos Crnjanskog prema pojedinim lirskim vrstama predstavlja specifičan vid njihovog kritičkog preispitivanja u okviru žanrovskog sistema neposredno prethodećeg književnog pravca, ali i, u širem okviru, celokupne literarne tradicije, kao i vid borbe za novu osećajnost, novi izraz, modernističku poetiku. Posmatrana iz ugla odnosa prema opštim modernističkim tokovima u književnosti, poezija Crnjanskog i svojim parodijskim elementima, kao i crnohumornim tonom, korespondira sa širim književnim strujanjima svoga doba, a prevratnički duh zbirke Lirika Itake, dodatno naglašen upravo ovim elementima, čini poeziju Miloša Crnjanskog jednim od najprodornijih buntovničkih glasova avangardnog pokreta u srpskoj književnosti, čiji odjek ni do danas nije utihnuo.

 

LITERATURA

 

Andrejević, 2005 – D. Andrejević, Poetika sumatraizma i poezija Miloša Crnjanskog, u knjizi: Srpska poezija HH veka, Prosveta, Beograd, 2005.

Beleslijin, 2003 – D. Beleslijin, „Parodija kao citatna relacija u Alajbegovoj slami Stanislava Vinavera”, Stanje stvari, br. 6, Novi Sad, 2003.

Velmar-Janković, 2005 – S. Velmar-Janković, Pesnik trenutka koji nestaje, u knjizi: Izabranici, Stubovi kulture, Beograd, 2005.

Dombrovska-Partika, 1990 – M. Dombrovska-Partika, „Parodija kao destrukcija i konstrukcija“, u: Književno delo Stanislava Vinavera, zbornik radova, urednik Gojko Tešić, Institut za književnost i umetnost, Beograd – „Braničevo“, Požarevac, 1990.

Ješić, 2004 – N. Ješić, O „Vidovdanskim pesmama” M. Crnjanskog, u knjizi: Mladi Crnjanski, Narodna knjiga/Poligraf, Beograd, 2004.

Kovač, 1988 – Z. Kovač, Poetika Miloša Crnjanskog, Izdavački centar Rijeka, Rijeka, 1988.

Krnjević, 1963 – H. Krnjević, „Povodom Lamenta a o poeziji Miloša Crnjanskog”, Izraz, Sarajevo, VII/4, 1963.

Lazarević, 1921 – B. Lazarević, „Lirika G. Crnjanskog”, Srpski književni glasnik, nova serija, knj. II, sv. 7, januar-april 1921.

Lalić, 1971 – I. V. Lalić, „O parodijama”, u knjizi: Kritika i delo, Nolit, Beograd, 1971.

Lešić, 1981 – Z. Lešić, Predgovor u: M. Crnjanski, Sumatra i druge pjesme, „Veselin Masleša”, Sarajevo, 1981.

Nenin, 2002 – M. Nenin, Ponešto o lirici Miloša Crnjanskog, predgovor u: M. Crnjanski, Lirika Itake i sve druge pesme. Izbor i predgovor Milivoj Nenin, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, Beograd, 2002.

Pavković, 2000 – V. Pavković, Vidna sen. Marginalije uz „Vidovdanske pesme”, u knjizi: Duh modernizma, Narodna knjiga/Alfa, 2000.

Petković, 1984 – N. Petković, Teorija ruskog formalizma, u knjizi: Od formalizma ka semiotici, BIGZ, Beograd – Jedinstvo, Priština, 1984.

Petković, 1994 – N. Petković, Lirika Miloša Crnjanskog, Tersit, Beograd, 1994.

Petković, 1996 – N. Petković, Lirske epifanije Miloša Crnjanskog, Srpska književna zadruga, Beograd, 1996.

Petković, 1999 – N. Petković, Ogledi o srpskim pesnicima, Društvo za srpski jezik i književnost Srbije, Beograd, 1999.

Petković, 2004 – N. Petković, Ogledi o srpskim pesnicima, Društvo za srpski jezik i književnost Srbije, Beograd, 2004.

Petrov, 1988 – A. Petrov, Poezija Crnjanskog i srpsko pesništvo, Nolit, Beograd, 1988.

Prop, 1984 – V. Prop, Problemi komike i smeha, preveo B. Kosanović, Dnevnik – Književna zajednica Novog Sada, Novi Sad, 1984.

Rakitić, 1972 – S. Rakitić, Od Itake do priviđenja, u: Književno delo Miloša Crnjanskog. Zbornik radova, Institut za književnost i umetnost – BIGZ, Beograd, 1972.

Rečnik književnih termina, 1992 – Rečnik književnih termina, glavni i odgovorni urednik Dragiša Živković, Institut za književnost i umetnost u Beogradu – Nolit, Beograd, 1992.

Stojanović-Pantović, 1998 – B. Stojanović-Pantović, Srpski ekspresionizam, Matica srpska, Novi Sad, 1998.

Tešić, 1993 – G. Tešić, Napomene uz „Liriku Itake”, pogovor u: M. Crnjanski, Lirika Itake i komentari. Priredio, pogovor i beleške sačinio Gojko Tešić, Svetovi, Novi Sad, 1993.

Tešić, 1994 – G. Tešić, Sedamdeset pet godina „Lirike Itake”, u: M. Crnjanski, Lirika Itake. Priredio i komentare napisao Gojko Tešić, Izdavačka agencija „Draganić”, Beograd, 1994.

Udovički, 1986 – I. Udovički, „Parodija i njeni dometi u srpskoj poeziji”, Naučni sastanak slavista u Vukove dane, 16/2, Međunarodni slavistički centar, Beograd – Novi Sad – Tršić, 10–14. IX 1986.

Herman Sekulić, 1994 – M. Herman Sekulić, Književnost prestupa. Parodija u romanu Belog, Džojsa i Mana, Matica srpska, Novi Sad, 1994.

Cvetković, 1993 – N. Cvetković, Književno-poetičke studije, Inter JU pres, Beograd, 1993.

Cvetković, 1993 I – N. Cvetković, Pesnička poetika Miloša Crnjanskog, Jedinstvo, Priština – Prosveta, Niš – Dečje novine, Gornji Milanovac, 1993.

Crnjanski, 1919 – M. Crnjanski, Lirika Itake, S. B. Cvijanović, Beograd, 1919.

Crnjanski, 1972 – Književno delo Miloša Crnjanskog. Zbornik radova, Institut za književnost i umetnost – BIGZ, Beograd, 1972.

Crnjanski, 1981 – M. Crnjanski, Sumatra i druge pjesme, „Veselin Masleša”, Sarajevo, 1981.

Crnjanski, 1993 – M. Crnjanski, Lirika Itake i komentari. Priredio, pogovor i beleške sačinio Gojko Tešić, Svetovi, Novi Sad, 1993.

Crnjanski, 1994 – M. Crnjanski, Lirika Itake. Priredio i komentare napisao Gojko Tešić, Izdavačka agencija „Draganić”, Beograd, 1994.

Crnjanski, 1996 – Miloš Crnjanski. Teorijsko-estetički pristup književnom delu. Zbornik radova. Urednik dr Milosav Šutić, Institut za književnost i umetnost, Beograd, 1996.

Crnjanski, 1999 – M. Crnjanski, Eseji i članci I. Književnost, umetnost. Priredio Ž. Stojković, Dela Miloša Crnjanskog, tom deseti, knjiga 21, Zadužbina Miloša Crnjanskog – Naš dom, Beograd – L’Age d’Homme, Lausanne, 1999.

Crnjanski, 2002 – M. Crnjanski, Lirika Itake i sve druge pesme. Izbor i predgovor Milivoj Nenin, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, Beograd, 2002.

 

 

 

Milica Mirković

 

THE ELEMENTS OF PARODY OF LYRICAL GENRES IN LYRICS OF ITHAKA BY MILOŠ CRNJANSKI

Summary

 

 

The occurrence of elements of parody of lyrical genres in Miloš Crnjanski’s early opus has remained insufficiently emphasized despite the fact that this writer’s attitude towards the tradition of literature has often been discussed. In this paper, with attention to researches that have hitherto been done, on the examples from Lyrics of Ithaka (1919) was considered the way how Crnjanski deviates from sustained characteristic of poetic genres, establishing a new attitude towards the genres (hymn, toast, elegy, ode, dithyramb, serenade, prayer), and performing, by parodying, their revalorization regarding his own poetics of the avant-garde. The specific effects of parody in Crnjanski’s lyric opus, as well as the place this occurrence had in the context of disputes in Serbian literature between two World Wars, but also in a diachronic perspective were also pointed out.

Comments (3)

Tags: , , , , ,

Parodije Stanislava Vinavera

Posted on 21 April 2013 by heroji

 

Milica Mirković

 

Parodija žanrova u Pantologiji novije srpske pelengirike
Stanislava Vinavera

 

SAŽETAK: U radu se najpre ukratko ukazuje na pojmovno određenje i osnovne tipološke i funkcionalne karakteristike parodije kao književnog fenomena, te na zastupljenost parodije u srpskoj književnoj tradiciji. Zatim se načelno razmatraju odlike, funkcije i značaj Vinaverovog parodijskog opusa, kao i literarni elementi i vanliterarne pojave koje ovaj autor podvrgava parodiji, s posebnim osvrtom na parodiranje književnih vrsta, te žurnalističkih i naučnopopularnih žanrova, uz analizu nekoliko konkretnih primera poetskih žanrova iz Pantologije novije srpske pelengirike (1920).

 

KLJUČNE REČI: Vinaver, parodija, žanrovi, oda, elegija, romansa

 

 

Parodija podrazumeva izvesno imitiranje, izrugivanje i ismevanje, pa se stoga često smatra sekundarnim i nesamostalnim produktom, a u književnosti joj obično pripada marginalizovano mesto; ponekad se čak svrstava i u takozvani „niski” stil, mada to ne bi trebalo da znači i nedostojnost ili neozbiljnost takvog književnog dela. No, na sreću po parodiju, i po književnost uopšte, postoje parodijski tekstovi koji prevazilaze trenutne, prolazne povode zbog kojih su nastali, koji su nadrasli modele što su ih inspirisali, i koji upotpunjuju predstavu o svome autoru, o savremenoj mu kulturnoj klimi, te o čitavoj nacionalnoj literaturi, ali i književnosti uopšte.

Kao i većina književnoteorijskih pojmova ni parodija se ne može jednoznačno definisati. Ovaj rad nema cilj da se upušta u opširniju raspravu o pravoj prirodi parodije kao književnog fenomena koji proučavaoci književnosti različito posmatraju. Parodija se, između ostalog, može tretirati kao zaseban žanr, kao metažanr, zatim specifičan literarni postupak, kao naročiti vid ili oblik književnoumetničkog ili književnokritičkog dela, kao stvaralačko načelo i istovremeno načelo subverzije itd. Podsetiću ukratko samo na neke osnovne odrednice koje se odnose na suštinske odlike parodije. Književni leksikoni parodiju obično određuju kao komičnu, podrugljivu imitaciju ozbiljne pesme uperenu protiv nje, koja svesno naglašava, hiperbolizuje i karikira najtipičnije osobine izraza i jezika jednog pisca ili dela, osobine neke književne vrste ili stila epohe, tako da oni postaju smešni (Rečnik književnih termina, 1992, 570). U svojoj studiji o problemima komike i smeha Vladimir Prop parodiju smatra ponavljanjem spoljašnjih osobina nekog fenomena koje inače zaklanjaju smisao parodirane pojave, imitacijom koja ima cilj da ispolji unutrašnju neuverljivost i nedostatke onoga što se podvrgava parodiranju (Prop, 1984, 75–76). Parodija se javlja naročito u prelomnim trenucima kulturnog i književnog života, kao sredstvo kritike i međusobnog ismevanja pisaca koji pripadaju različitim generacijama (Rečnik književnih termina, 1992, 570), i pouzdan je pokazatelj da je književni pravac koji se parodira u izvesnom smislu nedozreo ili preživeo (Prop, 1984, 77). Postoje različiti načini parodiranja: verbalni, kod kojeg se karikiranje i trivijalizacija postiže izmenom pojedinih reči; stilski, koji komičnim ili ironičnim podražavanjem stila, jezika, stvaralačkog postupka ili manira pisca umanjuje vrednost parodiranog dela; i tematski, „koji u svojoj transpoziciji obuhvata temu datog dela, kao i njegovu formu, izrazitije, sa oštrijim, satiričnim akcentima, kao svojevrsnom pesničkom kritikom pesničkog (umetničkog) dela” (Rečnik književnih termina, 1992, 571). Parodiranjem stila jednog pisca koji istovremeno nosi oznake i pravca kome pripada, ismeva se i dati pravac sa stanovišta estetike druge poetičke struje (Prop, 1984, 77). Dela parodijskog karaktera unekoliko su specifična zbog svoje veze prema modelu koji ih je inicirao i obično računaju na neposredne humorističke, satiričke, smehotvorne i kritičke efekte, ali ne gube nužno svu aktuelnost i zanimljivost kada se izmene okolnosti u kojima su nastala i protiv kojih su usmerena.[1] Prema zaoštrenosti parodijskog stava mogu se izdvojiti dva tipa parodije: humoristična, koja se prema modelu odnosi dobronamerno, i satirična, koja se oštro suprotstavlja estetskoj i idejnoj suštini originala, dovodeći ponekad njegovu strukturu i značenje do apsurda (Rečnik književnih termina, 1992, 571). Tako parodija postaje specifičan oblik kritike kako književnih dela, pisaca i literarnih navika sredine, te estetičkih kriterijuma i shvatanja na koja neposredno aludira, tako i pojava od šireg kulturnog i društvenog značaja (Rečnik književnih termina, 1992, 571), i jedno je od najmoćnijih sredstava društvene satire (Prop, 1984, 77).

 


[1] Videti: Hristić, 1966, 200.

 

Takođe treba istaći da se književnom parodijom osim obnavljanja iscrpljenih umetničkih formi i sredstava, postupkom dekonstrukcije i osporavanja stilističkih uzoraka, te ponovnom (re)konstrukcijom dela, vrši i suštinski prodor u novo (Herman Sekulić, 1994, 9; Dombrovska-Partika, 1990, 51).[2]

Parodija se ni u srpskoj književnosti ne bi smela zanemarivati, budući da je ovaj literarni fenomen duboko ukorenjen kako u našoj usmenopoetskoj tradiciji tako i u delima nekolicine pisaca iz različitih kulturnih i literarnih epoha. Ipak, ona najčešće ostaje van glavnih književnih tokova, te se samo uz izvesne rezerve (a bez utemeljenih razloga za takve sumnje) svrstava u kanon nacionalne književnosti, uprkos tome što kao i većina humoristično-satirički intoniranih dela uživa popularnost kod publike. Osim što se javlja u narodnoj književnosti i to u nekoliko različitih vidova i poetskih i proznih vrsta[3], parodija nalazi svoje mesto i u pisanoj književnosti, naročito u određenim razdobljima i obično kod pisaca popularnih dela, takozvanih „narodnih/narodskih”, „pučkih” pisaca[4], a svaki od njih parodira stilske i žanrovske odlike delā karakterističnih za određeni literarni pravac, koja su već dovela do izvesnog zasićenja, te se parodijom razaraju važeće poetičke zakonitosti i nagoveštavaju promene i inovacije. Među tim ostvarenjima treba pomenuti parodije ljubavne poezije i spevova dubrovačkih baroknih pesnika Stijepa Đurđevića (Derviš), Ignjata Đurđevića (Suze Marunkove iliti tužba ljuvena Marunka), te Dživa Bunića (Gorštak); zatim parodijske elemente u satiričnom delu Mihaila Maksimovića Mali bukvar za veliku decu; srpsko građansko pesništvo; te Sterijin pokušaj sistematičnije parodije većeg proznog žanra, njegov Roman bez romana, i konačno Radičevićeve i Zmajeve šaljive ode, koje su pre svega parodija ove književne vrste izuzetno zastupljene u klasicističkom pesništvu. Na prvi pogled čini se da su ove parodije više usmerene na smehotvorni efekat, da u njima dominira humorističko-satirička projekcija koja ukazuje na izvesne anomalije u društvenim odnosima, i retko gde je jasno izražena piščeva svesna namera da ismeje i književni oblik i uopšte književni život svog vremena.

 


[2] Osim u navedenom leksikonu (Rečnik književnih termina, 1992), studijama (Prop, 1984; Herman Sekulić, 1994) i ogledu (Dombrovska-Partika, 1990), zanimljivo je videti i kako su drugi autori razmišljali o problemu parodije, a upravo povodom Vinavera: Hristić, 1966; Lalić, 1971; Zorić, 1976; Hristić, 1994; Zorić, 1997; Hamović, 1997; Tešić, 1997; Tešić, 1998; Beleslijin, 2003.

[3] Samardžija, 2004.

[4] Možda su baš parodijska dela doprinela popularnosti tih autora kod publike.

 

Ali to je verovatno samo prvi ovlašni utisak koji može da zavara, i sigurno nije slučaj sa parodijama Stanislava Vinavera, čiji opseg i doseg daju naročit značaj ovoj književnoj pojavi u nas, a možda i šire, i dublje, suštinski.

vinaver

Vinaverova parodijska delatnost predstavlja specifičnost ne samo u okvirima srpske književnosti ove vrste, već i među sličnim ostvarenjima u evropskim literaturama.[5] Složenost njegovog poduhvata jedinstvenog po koncepciji i po realizaciji nadilazi sve pojedinačne parodije nekih pesnika i zbirke parodijskih tekstova objedinjenih bez nekih čvršćih principa i sistema organizovanja. Sistematičnost Vinaverovih parodijskih napisa uočava se i pre objavljivanja Pantologije novije srpske pelengirike kao zasebne parodične zbirke 1920. godine, u pesničkim parodijama objavljivanim u periodici (beogradski listovi Štampa i Pijemont u periodu od 1911. do 1913. godine), kao i u pretposlednjem ciklusu njegove prve pesničke zbirke Mjeća iz 1911. godine, gde se zapravo nailazi na začetke glavnog parodijskog projekta.[6] Inicijalno nastala kao svojevrsni utuk na Antologiju novije srpske lirike Bogdana Popovića (Zagreb, 1911), Vinaverova parodija antologije ili antologija parodija (sopstvenih) dosledno preslikava formu svoga prototeksta – od naslova i uvodnog teksta sastavljača, do podele uvrštenih pesama na tri doba. U izvrnutoj antologiji našli su se mahom isti autori i pesme kao i u originalnoj zbirci, ali već manje dosledno, uz izmene i dopune, te slobodniji odnos prema modelu, sve u nameri da se parodijom razobliči Popovićev estetički koncept i, na širem planu, književne i kulturne prilike u Srbiji toga vremena. Parodijama se Vinaver obračunavao i sa idejama energičnog i neumoljivog Jovana Skerlića, drugog velikog arbitra srpske književne kritike s početka prošloga veka, a to je i docnije ostalo Vinaverovo oružje protiv potonjih kritičara drukčijih polazišta i stavova s kojima se idejno sukobljavao. [7]

 


[5] Videti: Hristić, 1966, 199; Lalić, 1971, 234.

[6] Gotovo sve parodije iz zbirke Mjeća, tj. Pesničkih spisa Trajka Ćirića (mlađeg) ušle su kasnije, uz izvesne izmene i dorade, u Pantologiju novije srpske pelengirike iz 1920. godine. Izostao je samo uvodni Sonet čitatelju i Prolećna pesma pripisana Momčilu Miloševiću, „klasičaru” (Vinaver, 1911, 107 i 123).

[7] Ovom prilikom neću se dublje upuštati u razmatranje kritičko-polemičke dimenzije Vinaverovih parodija i procenjivanje njihovog značaja i mesta koje zauzimaju u okviru piščevog opusa i u kontekstu srpske književnosti i književne kritike.

 

Stoga vremenom, kako se situacija na našoj književnoj sceni menja, dolazi do dopuna, izmena, proširivanja i „zaslađivanja”, kako pojedinačnih tekstova, tako i Pantologije u celini, pa u međuratnom periodu Vinaver objavljuje, kao nastavak prve zbirke, Novu pantologiju pelengirike (1922) s parodijama tekstova iz „najnovijeg doba”, a u izdanju iz 1938. već iz naslova se očituje proširenje i u prostornoj, geografskoj i u vremenskoj ravni, jer je reč o Najnovijoj pantologiji srpske i jugoslovenske pelengirike. Uticaj Popovića, koji je izazvao prvobitnu pantologijsku reakciju, dakako je opao, ali jednom usvojena forma antologije omogućila je Vinaveru da, ne narušavajući unutrašnji sistem, nastavi hronološki prikaz izobličene slike naše literarne stvarnosti u istorijskom nizu. Poput kakvog šalozbiljnog književnog barometra pratile su Pantologije[8] i Alajbegova slama[9] promene na književnoj sceni, uključivši u svoj vidokrug i mlađe generacije avangardista, nadrealiste, kao i posleratno pesništvo do pojave Pavlovićeve i Popine poezije. Tako je parodija u izvesnom smislu zaista postala „paradigma Vinaverove stvaralačke prakse” (Tešić, 1998, 129), jer od svoje parodijske delatnosti pisac nije odustao do kraja života.[10]

 


[8] Zbirni naziv Pantologije odnosi se na sve tri Vinaverove međuratne zbirke parodija. Ipak, tema i obim ovog rada nužno su mi nametnuli potrebu da omeđim građu na kojoj ću proučavati fenomen parodije, te sam se odlučila za prvu zbirku parodija (Vinaver, 1920) na koju se u tekstu odnosi jedninski oblik Pantologija. I u okviru ove zbirke suzila sam izbor na svega tri pesme, pošto bi mnoštvo primera onemogućilo detaljnu analizu Vinaverovog parodijskog razaranja konkretnih žanrova što je u stvari i najbitniji cilj moga rada. Treba, dakle, napomenuti da su iz razmatranja izostale sve parodije narodne književnosti, veliki deo umetniče poezije znatnijih srpskih i hrvatskih pesnika različitih epoha, svi pripovedni i kritički, te naučni i žurnalistički žanrovi, jer ovaj rad nema pretenziju da pruži detaljan i potpun uvid u Vinaverov parodijski opus, pa se iz ovih razmatranja ne mogu izvlačiti opštiji zaključci. Pri navođenju stihova služila sam se uglavnom drugim izdanjem (Vinaver, 1938), poslednjim koje je objavljeno za Vinaverova života, smatrajući ga autorovom konačnom rečju, ali imajući u vidu izmene, dopune i dorade koje su izvršene u odnosu na prvo izdanje (Vinaver, 1920), kao i razlike koje postoje u verzijama tih pesama objavljenih pre izdanja zasebne zbirke parodija (Vinaver, 1911).

[9] U zbirci Alajbegova slama (1969) posthumno je objavljen samo deo rukopisa nastalih posle objavljivanja drugog izdanja Pantologije (1938) i u periodu posle Drugog svetskog rata, sve do Vinaverove smrti 1955. godine.

[10] O naročitom parodijskom karakteru čitavog Vinaverovog stvaralaštva videti takođe: Lalić, 1971; Pavlović, 1992.

 

Pantologije Stanislava Vinavera slojevit su i komplikovan književni organizam jer je parodijski postupak izveden na više različitih nivoa. Vinaverove zbirke odlikuje izvestan opšti parodijski stav, pošto su parodijskoj preradi podvrgnuti svi njihovi elementi i na globalnom planu (koncepcija zbirke), kao i na mikroplanu (pojedinačne pesme, stihovi, metrički obrasci). Predmet parodije u Vinaverovom pantologijskom opusu jesu konkretne pojedinačne književne tvorevine, stvaralački manir nekog pisca, formalne i žanrovske karakteristike delā, stil epohe, i čitava struktura Popovićeve antologije, a odnos prema modelu nije strogo imitatorski. Ovaj kongenijalni umetnik ima dovoljno književnog znanja i umeća da oseti nečiji stvaralački postupak i idejni horizont, da prodre u njegovu bit, uoči suštinske specifičnosti koje tvore delo i stil pisca, ono što je u njega najizrazitije, bile to poetske vrednote ili nedostaci, te se smelo otiskuje od modela, dekonstuiše ga na razne načine i na različitim nivoima (od interpunkcijskih i leksičkih modifikacija do izobličavanja idejnog sveta dela ili poetičko-estetičkih stavova autorā), stvarajući novo, jedinstveno delo, koje daje novu nijansu i samom predlošku, i traje u sećanju čitalaca čak i kad je model izbledeo ili zaboravljen.[11] Svakako, treba imati na umu da su ove parodijske obrade literarnih dela srpske književne tradicije i propratni parodijski intonirani tekstovi u zbirkama odraz Vinaverovog ličnog, subjektivnog i vrlo pristrasnog stava prema pojedinim piscima, kritičarima i književnim pravcima, te je sasvim jasno da će neke parodije odisati dobronamernim simpatijama i blagim šaljivim tonom, dok će u drugim slučajevima Vinaver biti zajedljiv i britak.

Ovom prilikom ne mogu se detaljnije pozabaviti analizom Vinaverovog obimnog parodijskog opusa koji pruža mogućnost posmatranja iz brojnih i raznolikih aspekata, već ću razmatrati pretežno parodiju književnih vrsta u njegovoj Pantologiji (Vinaver, 1920). Ipak, nemoguće je pritom potpuno izolovati samo jednu ravan parodije i ne uključiti i druge nivoe, budući da pojedinačne tvorevine predstavljaju zasebne celovite složene strukture u kojima su različiti aspekti parodije nerazmrsivo isprepleteni, a postoji i međusobna povezanost svih parodija na višem stupnju organizacije, u okviru svake zbirke, ali i u kontekstu Vinaverovog parodijskog i celokupnog opusa.

 


[11] Videti kritičke i analitičke tekstove koji se odnose na Vinaverovo stvaralaštvo, posebno na njegove parodije: Hristić, 1966; Lalić, 1971; Pavlović, 1992; Zorić, 1976; Gordić; Gordić, 1983; Dombrovska-Partika, 1990; Hristić, 1994; Zorić, 1997; Hamović, 1997; Tešić, 1997; Tešić, 1998; Beleslijin, 2003.

 

 

Vinaverove Pantologije, kao i Alajbegova slama, pored toga što predstavljaju pregled istorije srpske književnosti od romantizma do sredine dvadesetog stoleća naravno iz parodijske vizure, takođe su i parodijska dekonstrukcija žanrovskog sistema književnih epoha zastupljenih u zbirkama. Svaki period i pojedinačni pisci zastupljeni su upravo književnim rodovima i vrstama koji su najkarakterističniji i najčešći u okviru stilske formacije ili opusa autora o kojem je reč. Tako se u Pantologijama našlo mnoštvo parodija lirskih vrsta, primeri prelaznih lirsko-epskih žanrova, zatim epska poezija, pesme u prozi, ali i novele, pripovedni pasaži, odlomci iz romanesknih dela, pa čak i parodije čitavih romana, drama, libreta za operu, i složenog literarnog koncepta kakav je antologija, te tekstova koji ne spadaju u beletrističke žanrove. To su parodije kritičkih i analitičkih tekstova o književnosti, predgovora, književnih manifesta, prikaza, naučnih komentara, studija i rasprava kako o literarnim temama, tako i o muzici, istoriji i kulturnim zbivanjima uopšte. Uz to su svoje mesto u zbirkama našla i maturska pitanja čiji su odgovori dati u humorističko-satiričnom ključu, parodije novinskih reklama i oglasa kao žurnalističkih žanrova, i šaljivo-zajedljivi biogarfski podaci o piscima i drugim istaknutim ličnostima iz ondašnjeg kulturnog i javnog života. Na taj način Vinaver uspostavlja kritički odnos prema pojedinačnim rodovima i vrstama koji su književna konvencija nasleđena iz prethodnih literarnih epoha, ali i prema čitavim sistemima žanrova karakterističnim za određeni književni period ili pravac, ukazujući na izvesnu potrošenost tih obrazaca u koje su se učaurili neki motivi i postali manirom određenih autora. Vinaver osim toga prenaglašava i parodira i druge elemente konkretnih dela, imitira i karikira stvaralačke postupke pisaca i stil epohe, a mozaičnost njegovih zbirki daje panoramsku karikaturalnu sliku duhovne atmosfere i kulturne i društveno-političke klime u Srbiji između dva rata i u poratno doba do sredine dvadesetog stoleća.

Na sledećim primerima iz Pantologije novije srpske pelengirike (Beograd, 1920. godine) pokušaću da pokažem Vinaverov parodijski postupak usmeren pre svega na dezintegraciju književnog žanra, ali imajući u vidu i druge aspekte i funkcije njegove parodije, te celokupni efekat novonastalog dela. Reč je o trima lirskim vrstama čija su poetička svojstva relativno jasno i precizno određena u teoriji književnih rodova i vrsta, a prepoznatljive i definisane su primarno na osnovu formalno-strukturnih osobina, opšteg tona, stava lirskog subjekta prema predmetu pevanja i eventualnoj svrsi dela, a manje na osnovu tematsko-sadržinske komponente pesme.

Odu Vinaver parodira u duhu ranijih Zmajevih ostvarenja na tom polju, zadržavajući, dakle, uzvišeni ton, patetizovanu hvalospevnu retoriku izvornog žanra, a nasuprot tome odabira banalan, svakodnevni predmet koji će pesmom slaviti i izraziti mu svoje divljenje. Taj nesklad između predmeta pevanja i poetskog izraza proizvodi komičan efekat, od ozbiljnog poetskog oblika stvara humorno delo još više naglašavajući visokoparnom intonacijom trivijalnost i ništavnost teme. Vinaver u svojoj Pantologiji parodijsku odu U ime Rečnog (Vinaver, 1920, 16-17)[12] pripisuje Svetislavu Stefanoviću, velikom poznavaocu i poštovaocu engleske književnosti i kulture, pa je u skladu sa tim ova oda posvećena „jednom velikom engleskom pronalasku”, kako je prvobitno i bila naslovljena ova pesma u zbirci Mjeća, gde je i njen autor okarakterisan apozitivnom sintagmom „anglofil i pozitivista” (Vinaver, 1911, 122). Docniji naslov je možda unekoliko suptilniji i pomalo zamagljuje inače vrlo prizemno značenje osnovnog motiva ode koja kao epohalni pronalazak slavi zaista nužni, ali nimalo poetični engleski tip toaleta koji se spira vodom (water closet; otuda verovatno i ono „Rečni” u naslovu koji je aluzija na Stefanovićevu pesmu U ime Večnoga[13]). Kada se ovo ima na umu tekst parodije postaje sasvim razumljiv, potpuno se razjašnjava jutarnje hitanje poetskog subjekta ka ovom spasonosnom izumu koji ga razrešava delikatnih muka. Čitava pesma ispevana je u drugom licu jednine, neprestano apostrofirajući predmet divljenja, što predstavlja jednu od osnovnih odlika ode kao poetskog žanra:

Tebi ću pevat, a zašto da ne

Velika te je Engleska dala

Izum si velik. Glava ne mala

Pronađe tebe. Sunce kad svane

 


[12] Interesantno je da je Jovan Hristić priređujući posleratno izdanje Vinaverove Pantologije (Vinaver, 1966) izostavio ovu pesmu.

[13] Stefanović, 1904, 37-38. Drugi deo ovog poetskog diptiha Bogdan Popović je uvrstio u svoju Antologiju (Antologija, 1911, 158-159).

 

Ja svako jutro, ja jutro svako

Ko svaki smrtni, ko svaki čovek

– Tako je bilo i bit će dovek

Ja tebi hitam, tebi, dakako!

 

A kad god, bogme, sred teških jada

I više puta, i puta mnogo

Tebi sam hito kolko sam mogo.

Ti nisi dao da očaj svlada…

 

…Ti nisi dao da očaj svlada

I posle snova, pisanja, rada

Tebi sam hito, sred teških jada.

(Vinaver, 1938, 13-14).

 

Povišeni svečani ton ode, koji se potencira i variranjem i gomilanjem visokoparnih izraza i fraza, urušava se u parodiji prozaičnošću teme u čijoj je osnovi fiziološka potreba vršenja nužde, doduše nigde eksplicitno imenovana, ali dovoljno jasno sugerisana, relativno sublimiranim izrazima, bez skliznuća u vulgarnost. Na taj način Vinaver razara smisao imanentan žanru ode dovodeći u pitanje i smisao samog žanra u kontekstu njegovih poetičkih pogleda i međuratnih književnih zbivanja, i uopšte smisao prigodne poezije spevane u nečiju slavu, budući da je poznat negativan stav ovog autora prema svakoj vrsti utilitarnosti književnog dela.

Parodiju elegije kao književne vrste Vinaver je veoma uspešno izveo na primeru pesme Slovenski ban (Vinaver, 1920, 12-13)[14], koju u Pantologiji potpisuje Vojislav Ilić, poznat između ostalog i kao vrstan elegičar. I u ovom slučaju autor parodije se pridržava nekih odlika žanra, a zadržava i neke osobenosti poetskog izraza pesnika kojem se pripisuje parodirani tekst.

 


[14] U drugom izdanju (Vinaver, 1938, 10-11) naslov ove pesme je izmenjen i glasi Slovenski bal, što bi mogla biti i štamparska pogreška, no upravo je pod tim izmenjenim naslovom pesma preštampana i u kasnijem priređenom izdanju (Vinaver, 1966, 19). Pre-pantologijska verzija (Vinaver, 1911, 109) nosi ovde navedeni naslov, dakle Slovenski ban.

 

To su pre svega setno raspoloženje koje dominira pesmom i koje se postiže kontrastiranjem motiva u vremenskoj ravni, na relaciji nekad – sad, kao i lamentiranje nad prolaznošću slave i života uopšte što je tipično za elegiju.

Na obali reke Špreve

Gde sad bolno plaču ševe

Na obali Špreve reke,

U iskonske dne daleke

Tomislav je vlado dan.[15]

Podizo je divne čuke…

Sada tamo – naše bruke!

Sada tamo – hukću šljuke

Sve je puno njine huke!..

(Vinaver, 1920, 12-13).

Vojislavljev pesnički jezik imitovan je obilnom upotrebom motiva iz prirode, koji u Vojislava nose simbolička značenja, s tim što Vinaver za parodiju bira manje poetičnu floru i faunu, čiji nazivi svojim fonetskim likom narušavaju eufoniju i deluju prilično grubo i rogobatno (ševe, šljuke, smreke, cvrčak, hrčak, divlji trčak). Takođe su tu i istorijska tematika prema kojoj je Vojislav imao izvesne sklonosti, kao i pomen drevnog slovenskog božanstva[16], što se može sresti i u Ilićevoj poeziji. Elegijska intonacija se prenaglašava obiljem „plačevnih” izraza (bolno plaču, jecaju setne, tuži, plače), što se s vremena na vreme naglo prekida uvođenjem prozaičnih iskaza upadljivo neprimerenih žanru (naše bruke; Jednog dana Nemci došli / Al su vrlo gadno prošli) i pažljivim odabirom reči za rimu koje se odnose na pojmove iz disparatnih sfera značenja (I Tomislav na oltaru / Dade Ladi mnogu šaru[17]), sračunato iskombinovanim i

 


[15] Reč „dan” u ovom, kao i u poslednjem stihu pretposlednje strofe po svoj prilici je propust slovoslagača, jer i u prethodnoj verziji (Vinaver, 1911, 109) kao i u potonjim (Vinaver, 1938, 11, te Vinaver, 1966, 19) na njenom mestu, sasvim logično, stoji odgovarajuća reč „ban”.

[16] Verzija ove pesme u Pesničkim spisima Trajka Ćirića (Vinaver, 1911, 109) sadrži nešto prošireniji motiv slovenskog božanstva kao pomagača kome potom zahvalni vladar prinosi žrtvu, samo što nije reč o Ladi već o gromovniku Perunu, čija atribucija više odgovara ratničkom motivu u pesmi, ali možda ga je Vinaver i zamenio upravo stoga što je isuviše skladno delovao.

[17] U prvoj verziji ove parodije (Vinaver, 1911, 109) Tomislav je povodom slavne pobede nad napadačima na oltar prineo „mnogu paru”, što je jednako prozaično kao i kasnije odabrano rešenje za rimu, koje je zadržano i u kasnijim izdanjima (Vinaver, 1920,13; Vinaver, 1938, 11; Vinaver, 1966, 19).

 

usmerenim na postizanje komičnog efekta. Sve ovo dodatno je naglašeno i upotrebom patetičnih klišea iz rekvizitarija patriotske poezije, čime se ismeva romantičarski obrazac rodoljubivog pevanja, zaluđenost slavnom prošlošću i hiperbolisanje nacionalnog ponosa:

Posle toga dugo vreme

Poštovaše sveto teme

I slovensko silno sleme

Tomislava drevno pleme.

(Vinaver, 1938, 11).

Završna pesnička slika veoma upečatljivo ilustruje Vinaverov parodijski postupak, a zvučni utisak proizveden aliteracijama naglašava parodijsko značenje poente pesme koja je i grafički istaknuta:

Sada tamo tuži cvrčak

I s njim plače mali rčak

A svud raste divlji trčak.

(Vinaver, 1938, 11).

Ovaj primer ilustrativan je i kao još jedan vid Vinaverove odbrane poezije, u ovom slučaju odbrane njenog dostojanstva i autonomnosti poetske funkcije u odnosu na druge, vanestetske svrhe u koje je književnost u tom razdoblju često bila „upotrebljavana”, bez obzira da li je reč o rodoljublju, moralnim ili pedagoškim poukama i pridikama ili slavljenju nekog kulta, kao što je to bio slučaj u primeru žanra ode.

Don Fernando Milorada Mitrovića (Vinaver, 1920, 8-10)[18] pantologijski je primer parodije lirsko-epskog poetskog žanra romanse, a pandan mu je verovatno Papučica[19], stvarno autorsko delo potpisanog pesnika. Vinaver se, sledeći Mitrovićev primer, drži izvornog hronotopa romanse kao književne vrste, te junake i zbivanje smešta na tlo Španije u viteško doba. Povest o galantnom zaljubljenom don Fernandu, upornom u svojim ljubavnim namerama, i zanosnoj ali oholoj i hladnoj lepotici, doni Bjanki, tipičan je zaplet trubadurske poezije i romanse[20], sa svim pratećim elementima.

 


[18] U kasnijim izdanjima ova parodija je preštampana u identičnom obliku (Vinaver, 1938, 6-8; Vinaver, 1966, 15-16), dok u varijanti iz Mjeće postoje neznatne razlike (Vinaver, 1911, 111-112).

[19] Mitrović, 1910, 34-40.

[20] Rečnik književnih termina, 1992, 721, 722, 886.

 

Naime, dona Bjanka se po lepoti pročula u Sevilji, a don Fernando se u društvu prijateljā zarekao da će je osvojiti uprkos njenoj oholosti; okolina znatiželjno prati dalji razvoj događaja, koji se, mada ih je Vinaver sabio u relativno kratku verziju ove lirsko-epske vrste, odlikuje dinamičnim preokretima, a posle  hvalospeva i serenade gospi dolazi do zbližavanja zaljubljenog para. Parodijski postupak Vinaverov ogleda se u ovom primeru na leksičkom planu, odnosno, u poetsko-narativno tkivo koje sasvim odgovara merilima  žanra  parodičar unosi pojedine reči koje, iako fonetski liče na očekivane i primerene izraze, nisu baš najadekvatnije upotrebljeni, te deluju začuđujuće i izazivaju smeh kod čitalaca, naročito kad im se smisaono suprotstave drugi motivi:

Don Fernando, vitez prvi

(Pretci su mu svi grandeca)

Od najplavije je krvi.

Don Fernando gorko jeca:

(Vinaver, 1938, 7).

Klišetirani opis Bjankine lepote i niz ustaljenih poređenja i metafora kojima joj se don Fernando udvara:

Nežna, bajna, vita, tanka

Puna čari, puna milja.

…………………………………….

Mrsiti joj ruse kose!!

(Vinaver, 1938, 6);

Dona Bjanka, cvete sunca,

Nimfo, divna ko Madona

(Vinaver, 1938, 7)

u parodiji se preseca šaljivim dosetkama:

I sam mudrac će da bunca

Kad te vidi samo, dona.

(Vinaver, 1938, 7),

ili neobičnim fonetskim likom neke reči, poput „đitare” uz koju zapeva mladi „’idalgo ”[21], što potvrđuje Vinaverov dar inventivnosti i izuzetnu osetljivost njegovog nerva za jezik i za humorne efekte. Na ovom mestu Vinaver čini iskorak u odnosu na osnovni tekst koji parodira; ukršta parodiju Mitrovićeve romanse o donu Rodrigu i doni Ani sa drugom parodijskom

 


[21] U prvoj verziji iz Mjeće, koja nosi naslov Don Fernando i dona Bjanka (Vinaver, 1911, 111-112) nije bilo ovih intervencija na fonetskom planu, te tamo stoji: „gitaru” i „hidalgo”.

 

matricom, sa Ljubavnom pričom o donu Nunecu i doni Klari Vojislava Ilića, koja je verovatno poslužila i Mitroviću kao inspiracija za pevanje u ovom žanru.[22] Vinaverova intervencija na planu narativnog toka romanse, koja se odnosi na dugogodišnju ljubav ovog para, za koju je vrlo jasno, mada diskretno i bez vulgarnosti, nagovešteno da je erotske, plotske prirode, omogućila mu je vrlo upečatljivu završnicu:

I prolaze noći, dani.

Šeset leta ne izlaze,

I ona mu ništ’ ne brani,

I šeset se leta – maze.

A kad prođe šeset leta

Da je uzme on za ženu,

Skoči Fernand sa kreveta

I zaprosi – ruku njenu.

Ali Bjanka rudi sva mu

I šapuće: „Pitaj mamu!

(Vinaver, 1938, 8).

U efektnoj parodičnoj poenti, koju Vinaver i grafički ističe, na videlo izbija lažna čednost plemenite gospe i grotesknost njene izjave, koja je u potpunoj suprotnosti prema njenim prethodnim postupcima. Tako parodičar tipičnu odliku žanra romanse, srećni završetak ljubavne priče koji najčešće podrazumeva krunisanje veze mladog para brakom, preobražava u komično-satirično izrugivanje i poigravanje ne samo sa literarnim fenomenima: žanrovskim konvencijama, junacima, stilom pisca, konkretnog dela i/ili književne epohe, već kritički aludira i na lažni moral i uopšte iščašenost društvenih prilika. U Vinaverovoj parodijskoj interpretaciji, koja verno imitira metrički obrazac (kratki osmerački stih) i sižejno-stilski postupak modela (dinamični obrti u toku zbivanja, hronotop, tip junaka, leksika, izražajna sredstva), Mitrovićevo poznoromantičarsko, sladunjavo pesništvo deluje prilično providno i

 


[22] Videti: Ilić, 1961, 260-262. Uporediti motive hidalgovog pevanja gospi uz gitaru, te dugog iščekivanja susreta i sjedinjavanja ljubavnika, što Vinaver hiperboliše u nastavku parodijske varijante pesme. Posebno je zanimljiva humorna poenta Ilićeve romanse, kad se na mestu gospe razotkriva njena sobarica, što je Vinaveru poslužilo kao pogodan motiv za šaljivi biografski podatak o Mitroviću, kojeg predstavlja kao „sina Dona-Klarine sobarice” (Vinaver, 1920, 69), nedvosmisleno aludirajući na Mitrovićevo ugledanje na Ilićevo pesništvo.

 

šuplje, usiljeno, puno opštih mesta.[23] Ovom parodijom Vinaver potvrđuje da je Mitrovićeva poezija, pa i sama romansa čiji je žanrovski obrazac s lakoćom razobličio i ismejao recidiv jednog staromodnog, odavno već prevaziđenog pravca, koji se veštački održava u životu, i kroz podrugljivi smeh najavljuje nova, avangardna strujanja u književnim zbivanjima između dva rata.

Parodije Stanislava Vinavera vrlo su značajan segment njegovog literarnog stvaralaštva, a ovde promišljani problem parodije žanrova u Pantologiji novije srpske pelengirike samo je prozrak u još nedovoljno ispitani tamni vilajet njegovog ogromnog i svestranog talenta. Tek se treba probijati kroz složenu strukturu Vinaverovih poznatih i dosad neobjavljenih parodija, razmotriti tipološke odlike tog opusa i ukazati na fukcionalnu raznolikost njegovih parodija. Vinaverove parodije, koje ni do danas nisu izgubile aktuelnost i šarm, ponekad  su izrazito kritički nastrojene, a obaveštenom čitaocu pružaju obilje zabave, smeha, ali i povoda za razmišljanje o tadašnjim i večitim problemima književnosti i umetnosti uopšte. Kritička funkcija Vinaverovih parodijskih tekstova, i njen prevashodni cilj odbrane poezije i njenih avangardnih tendencija, mada su i one dobile svoju parodijsku interpretaciju u Pantologijama, te prevrednovanje sveukupne književne tradicije, zahteva i zaslužuje podrobnije izučavanje piščeve književnokritičke delatnosti, pre svega veze sa njegovim esejima. Ako se književna parodija zaista može smatrati spontanom autokritikom jedne književnosti, što je jedan od znakova zrelosti i superiornosti te književnosti (Lalić, 1971, 238), onda je neosporno da je Vinaver svojim Pantologijama potvrdio zrelost srpske književnosti u širokom istorijskom, teorijskom i kritičkom preseku.

 

 


[23] Videti tekst Milivoja Nenina o Mitrovićevim baladama i romansama, koji sadrži i osvrte na ranija kritička mišljenja o poeziji ovog pesnika (Nenin, 2005).

 

LITERATURA

 

 

Antologija, 1911 – Antologija novije srpske lirike. Sastavio Bogdan Popović, profesor uporedne književnosti na Univerzitetu u Beogradu. Izdanje Matice hrvatske, Zagreb,1911.

Beleslijin, 2003 – D. Beleslijin, „Parodija kao citatna relacija u Alajbegovoj slami Stanislava Vinavera”, Stanje stvari, br. 6, Novi Sad, 2003.

Vinaver, 1911 – S. Vinaver, Pesnički spisi Trajka Ćirića (mlađeg), u knjizi: Mjeća, knjiga stihova, b.i., b.m., 1911.

Vinaver, 1920 – S. Vinaver, Pantologiji novije srpske pelengirike, Napredak, Beograd, 1920.

Vinaver, 1922 – S. Vinaver, Nova pantologija pelengirike. Izdanje Biblioteke „Misao”, Beograd, 1922.

Vinaver, 1938 – S. Vinaver, Najnovija pantologija srpske i jugoslovenske pelengirike, Francusko-srpska knjižara A. M. Popovića, Beograd, 1938.

Vinaver, 1966 –S. Vinaver, Pantologija srpske i jugoslovenske pelengirike, priredio Jovan Hristić, Nolit, Beograd, 1966.

Vinaver, 1969 – S. Vinaver, Alajbegova slama, izbor i predgovor V. R. Košutića, Beograd, 1969.

Gordić– S. Gordić, „Vinaverova odbrana poezije”, u knjizi: Slaganje vremena, Matica srpska, Novi Sad, 1983.

Gordić, 1983 – S. Gordić, „Zračni Vinaver”, u knjizi: Slaganje vremena, Matica srpska, Novi Sad, 1983.

Dombrovska-Partika, 1990 – M. Dombrovska-Partika, „Parodija kao destrukcija i konstrukcija“, Književno delo Stanislava Vinavera, zbornik radova, urednik Gojko Tešić, Beograd – „Braničevo”, Požarevac, 1990.

Zorić, 1976 – P. Zorić, „Parodija – specifičan vid kritičke svesti”, u knjizi: Stanislav Vinaver kao književni kritičar, Institut za književnost i umetnost, Beograd, 1976.

Zorić, 1997 – P. Zorić, „Stanislav Vinaver nije isto što i Trajko Ćirić”, Almanah Vinaver za teoriju i istoriju moderne književnosti. Osnivač i urednik Gojko Tešić, god. I, br. 1,  Društvo prijatelja Stanislava Vinavera, Beograd, 1997.

Ilić, 1961 – V. Ilić, Pesme. Za štampu priredio i predgovor napisao Milorad Pavić, Prosveta, Beograd, 1961.

Lalić, 1971 – I. V. Lalić, „O parodijama”, u knjizi: Kritika i delo, Nolit, Beograd, 1971.

Mitrović, 1910 – M. Mitrović, Pesme Milorada J. Mitrovića, priredio Jeremija Živanović, Srpska književna zadruga, Beograd, 1910.

Nenin, 2005 – M. Nenin, „Balade i romanse Milorada Mitrovića”,  Žanrovi srpske književnosti – poreklo i poetika oblika, zbornik, br. 2, Filozofski fakultet u Novom Sadu – Orfeus, Novi Sad, 2005.

Pavlović, 1992 – M. Pavlović, „Zvučna ekumena Stanislava Vinavera”, u knjizi: Eseji o srpskim pesnicima, Srpska književna zadruga, Beograd, 1992.

Prop, 1984 – V. Prop, Problemi komike i smeha, preveo Bogdan Kosanović, Dnevnik – Književna zajednica Novog Sada, Novi Sad, 1984.

Rečnik književnih termina, 1992 – Rečnik književnih termina, glavni i odgovorni urednik Dragiša Živković, Institut za književnost i umetnost u Beogradu – Nolit, Beograd, 1992.

Samardžija, 2004 – S. Samardžija, Parodija u usmenoj književnosti, Narodna knjiga, Beograd, 2004.

Stefanović, 1904 – S. Stefanović, Pesme. Originalne i prevedene, druga knjiga, Štamparsko-umjetnički zavod Pahera i Kisića, Mostar, 1904.

Tešić, 1998 – G. Tešić, „Parodijski kritičko-dijaloško-teorijski spisi Trajka Ćirića”, u knjizi: Prkosi i zanosi Stanislava Vinavera. Prilozi za monografiju, sveska prva, Prosveta, Beograd, 1998.

Tešić, 1997 – G. Tešić, „Trajko Ćirić, rodonačelnik srpske avangarde”, Iz književnosti. Poetika – kritika – istorija. Zbornik radova u čast akademika Predraga Palavestre, uredio Miodrag Maticki, Institut za književnost i umetnost, Beograd, 1997.

Hamović, 1997 – D. Hamović, „Pantologijski Vinaver”, Almanah Vinaver za teoriju i istoriju moderne književnosti. Osnivač i urednik Gojko Tešić, god. I, br. 1,  Društvo prijatelja Stanislava Vinavera, Beograd, 1997.

Herman Sekulić, 1994 – M. Herman Sekulić, Književnost prestupa. Parodija u romanu Belog, Džojsa i Mana, Matica srpska, Novi Sad, 1994.

Hristić, 1966 – J. Hristić, „Napomene”, u knjizi: Stanislav Vinaver, Pantologija srpske i jugoslovenske pelengirike, priredio Jovan Hristić, Nolit, Beograd, 1966.

Hristić, 1994 – J. Hristić, „Stanislav Vinaver ili iskušenje ozbiljnog”, u knjizi: Eseji, Matica srpska, Novi Sad, 1994.

 

 

 

Milica Mirković

 

THE PARODY OF GENRES IN THE PANTHOLOGY OF NEWER  SERBIAN PELENGYRICS BY STANISLAV VINAVER

Summary

 

 

After a short review of theoretical determinations and basic typological and functional characteristics of the parody as a literary phenomenon, the review of portion of the parody in Serbian literary tradition has been given. Fundamental characteristics, functions and significance of Vinaver’s parodies have been pointed out, as well as the literary elements and unliterary facts that were parodied by this author. Especialy his parodies of literary, journalistic and popular scientific genres were examined in this paper, including the analysis of a few specific exemples of poetic genres from Panthology of Newer Serbian Pelengyrics (1920).

Comments (3)